Kościół pw. Wniebowzięcia NMP z 1360 roku
Budowla zlokalizowana jest na wzgórzu, orientowana, murowana i otynkowana. Kościół jest jednonawowy z węższym od nawy, dwuprzęsłowym prezbiterium zamkniętym wielobocznie, przy którym znajduje się zakrystia.
Pierwszy gotycki kościół wzmiankowany jest w 1326. Nową, obecną murowaną budowlę wzniósł w 1360 Otton z Mstyczowa herbu Lis (zmarł 1366), kanclerz wielkopolski, kanonik krakowski, sandomierski i opolski, prepozyt skalbmierski i gnieźnieński, jeden z najbliższych współpracowników króla Kazimierza Wielkiego. Do ok. połowy XVII wieku kościół był pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, a następnie do czasów obecnych pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W 1557 został sprofanowany przez kalwina Pawła Sancygniowskiego i zamieniony na zbór. Od początku XVII wieku ponownie przejęty przez katolików. W 1758 budowla spłonęła, ale została odbudowana, a w latach 1882-1885 gruntownie odnowiona. W 1885 wybudowano zakrystię.
Od zachodu znajduje się gotycka czworoboczna wieża, od południa przy nawie kruchta z 2 poł. XIX wieku. Wieża uszkodzona została w 1824, którą odbudowano w 1882. Jest to ciosowa budowla na planie kwadratu, z kruchtą w przyziemiu. Ma okno i kilka otworów strzelniczych ostrołukowych. Ostatnia kondygnacja (z 2 poł. XIX w.) oddzielona gzymsem. Ołtarz główny, dwa boczne i ambona w stylu rokokowym z ok. poł. XVIII wieku. Ołtarz główny z figurą Chrystusa Pana. W bocznych ołtarzach znajdują się obrazy: w lewym św. Anny z Joachimem i NMP (XIX w.), w prawym św. Trójcy (XVIII w.) oraz św. Antoniego Padewskiego z 1764. Ołtarz główny został gruntownie odnowiony w lecie 2009, w 2010 rozpoczęły się prace odnawiające ołtarzy bocznych.
Po II wojnie światowej przeprowadzono gruntowny remont organów. W latach 1997-1998 zmieniono pokrycie dachu z gontowego na blachę miedzianą, a w 2008 wymalowano wnętrze kościoła. Wewnątrz znajdują się epitafia pochodzące z XVIII-XIX wieku. Kilkanaście metrów od kościoła stoi drewniana dzwonnica z drugiej połowy XVIII wieku. Nieco dalej plebania zbudowana w okresie międzywojennym na wzór dworku rodziny Slaskich z Turnawca.
POMNIK JANA PAWŁA II
Pomnik został wykonany z brązu w roku 2007 ze składek zbieranych przez parafian. W cokole została zamurowana skrzynka, w której znajdują nazwiska tych, którzy postanowili dołożyć swoją cegiełkę w budowie pomnika.
DWÓR I KOPIEC
Przekazywana w Czarnocinie legenda mówi o trzech siostrach: jedna miała wybudować pałac, druga wyniosły kopiec, a trzecia kościół. Pałacu we wsi już nie ma. Drewniany dwór, który Moszkowscy w 1937 sprzedali Slaskim, został rozebrany ponad 25 lat temu. Zachowało się tylko część drzew z dworskiego parku, w cieniu których stoi obecnie budynek urzędu gminy.
Kopiec znajduje się po drugiej stronie drogi. Ma kształt ściętego stożka i kilkanaście metrów wysokości. Na szczycie, na który prowadzą prowizoryczne schodki, stoi barokowa rzeźba św. Jana Nepomucena z 1761. Wokół niej i na zboczach rośnie bujna trawa oraz akacje. To prawdopodobnie kurhan prasłowiański. Przez mieszkańców był jednak nazywany Górką Luterską, a w opracowaniach historycznych można przeczytać o "domniemanym grobowcu ariańskim".
Park podworski z XIX wieku
Park znajduje się obok boiska sportowego LZS Czarnocin. W jego centrum znajduje się obecnie gmach urzędu gminy Czarnocin.
